[muzyczka:
AC/DC – TNT]
Staliśmy naprzeciw siebie, nic nie mówiąc, a ja bałem się choćby wciągnąć powietrze do płuc, powtarzając sobie, jak głupi jestem. Nigdy w życiu nie powinienem wdawać się w jakiekolwiek kontakty z ludźmi – ot, do czego to prowadzi. Zlustrowałem go wzrokiem. Wydawał się normalny. Dobra, ton jego głosu mnie przerażał, aczkolwiek w tej chwili wyglądał bardzo podobnie do mnie. Czarne ubrania, wyraz twarzy odstraszający wszystkich wokół. Przemknęło mi przez myśl, że mógłbym się z nim kumplować. Idiota. Rozluźniłem się nieco i odchrząknąłem.
- O co chodzi? – odparłem i jak gdyby nigdy nic zacząłem iść dalej. Chłopak do mnie dołączył i westchnął. Czułem, jak uchodzi z niego zdecydowanie.
- Wczoraj zareagowałem nieco dziwnie. – zaczął, a ja powstrzymałem się od uniesienia brwi. Ciekawie się zaczyna, kontynuuj. – Po prostu nie lubię gadać o sobie, a ty wyglądasz na spoko gościa, więc… - spojrzał na mnie, mrużąc oczy. Starałem się zapomnieć o tym, że przed chwilą zostałem nazwany, cytuję „spoko gościem”. Tak czy inaczej, chyba wiedziałem do czego zmierza. Słuchałem dalej. – Więc, przepraszam. Nie chciałbym, żebyś obarczał się winą za moje zachowanie czy coś. Możemy po prostu… Rozmawiać ze sobą, ale nie o sobie. – westchnął i podrapał się po karku, zerkając na mnie. – Rozumiesz?
Jasne, że rozumiałem. Chociaż ciekawość dotycząca jego osoby wzrastała z każdym wypowiedzianym przez niego słowem, ostatecznie zdecydowałem się przyjąć warunki. Miałem tylko nadzieję, że nie będzie miał nastrojów niczym kobieta w ciąży. Codziennie. Przymknąłem oczy na dłużej, by po chwili je otworzyć.
- Okej. – powiedziałem, wydychając powietrze z płuc. – Uznajmy, że to się nie zdarzyło.
Twarz Gerarda rozjaśnił uśmiech, a gdzieś we mnie rozlało się ciepło. Cóż, wszyscy popełniamy błędy. Przecież może się okazać, że to właśnie będzie przyjaciel, którego tak bardzo potrzebuję. Choć szczerze mówiąc, sam nie wiedziałem, co o nim myśleć i nie byłem pewny, czy chcę nawiązywać bliższe kontakty z taką osobą. Wygląda na to, że będziesz musiał. Mieszka obok ciebie, cymbale, odezwał się głos. No tak. Właściwie nie mam wyjścia. Tylko dlaczego uczepił się akurat mnie? To, że mieszkamy niedaleko nic nie wyjaśnia.
- Chciałem powiedzieć ci to już wczoraj, ale nie wiedziałem, czy będziesz w domu… Nie chciałem tak wchodzić bez zaproszenia. – jego głos wyrwał mnie z zamyślenia. Och tak, nie wiedział, jasne. Zupełnie jakby nie obserwował mnie przez swoje małe przerażające okno. Dlaczego kłamał? Doskonale wiedział, że wyszedłem. Skinąłem tylko głową, zaciskając usta w wąską kreskę. Nie wydałem z siebie głosu, bo cóż miałbym powiedzieć? „Och, przepraszanie za bycie bipolarnym dupkiem zawsze może poczekać”, „jasne, stalkowanie ludzi przez okno każdemu może się znudzić”, czy może „spoczko, nic się nie stało, zostańmy przyjaciółmi na wieki wieków”? Znowu zawisła nade mną czarna chmura. Nienawidziłem myśleć nad relacjami z ludźmi. Lubiłem, gdy były bezpośrednie, nieskomplikowane. A ta? Nasza relacja zdecydowanie taka nie była. O ile można mówić o jakiejkolwiek relacji po jednym dniu znajomości. W czasie moich wewnętrznych starć Way chyba zauważył, że nie tryskam radością na jego widok, dlatego też nieco skulił się w sobie i przestał mnie zagadywać. Resztę drogi pokonaliśmy w ciszy, dopiero w szkole rozstaliśmy się za pomocą niezręcznych mruknięć, po czym każde z nas udało się do swoich szafek.
To nie zmieniało jednak faktu, że chodzimy razem do klasy, więc ponowne spotkanie było nieuniknione. Zatrzaskując swoją szafkę, od wewnątrz obklejoną zdjęciami najróżniejszych zespołów, usiłowałem odbiec myślami od Gerarda i przybliżyć się nieco do biologii, która dziś była pierwszą lekcją. Jako że na chemii i biologii pracujemy w parach, właśnie dziś uczniowie powinni być w owe pary łączeni, a ja modliłem się, żeby nauczyciel nie dostrzegł jakiegoś związku między mną i Gee oraz nie przydzielił go do mnie.
777
Siedząc w ławce, kontynuowałem swoje modlitwy o przydzielenie mnie do kogoś, kto nie jest Way’em. Zerkając jednak w jego stronę, miałem wrażenie, że on właśnie na to liczy. Pan Tinckson, nauczyciel biologii i chemii, był bardzo szczególnym typem człowieka. Sarkastyczny do bólu, ale jednocześnie miły i idący uczniom na rękę. Miał swoje własne żarty lub powiedzonka, których znaczenie znał tylko on. Tak było także z losowaniem uczniów – po prostu wypisywał ich nazwiska na karteczkach, dzielił na dwie kupki i łączył w pary. Trudno mu było ukryć, że bawi się przy tym znakomicie. Dramatycznym ruchem wyjął kolejne dwie karteczki.
- Stacklin i Stanley! – zachichotał pod nosem. Ronnie Stanley widocznie nie była zachwycona z obrotu spraw, za to James Stacklin, nieśmiały okularnik, wręcz przeciwnie. – Ale się złożyło! Uwielbiam takie podobieństwa. – dodał, po czym zaczął losować kolejnych partnerów.
- Iero i Bucklyn! – uśmiechnął się szeroko, a mnie kamień spadł z serca. Dan Bucklyn był naprawdę porządnym gościem, choć czasem nieco tępym. No i nie byłem z Way’em, to najważniejsze. Wypuściłem powietrze z płuc i ukradkiem spojrzałem na niego. Nie okazywał emocji, ale odwrócił głowę w moją stronę zbyt szybko i nasze spojrzenia się skrzyżowały. Oblała mnie fala gorąca.
Po kilku kolejnych losowaniach wciąż nie wiedziałem, z kim w tym roku będzie pracował Gerard. Nie żeby mnie to specjalnie obchodziło, było mi to całkiem obojętne. Poprawiłem się na krześle i zerknąłem w kierunku Dana, swojego partnera.
- Way i Lee! – wykrzyknął nauczyciel, a ja omal nie dostałem zawału. – Och, jakie piękne krótkie nazwiska. – uśmiechnął się i losował dalej. Czas się dla mnie zatrzymał. Powoli przeniosłem wzrok na Corneile Lee, znaną ze swoich pięknych, jasnych włosów, szczupłych nóg, dźwięcznego połączenia imienia i nazwiska i bycia najpopularniejszą dziewczyną w szkole. Och, i obecnie jest singielką, przez co lata za nią większość chłopaków. I właśnie w tej chwili uśmiechała się zalotnie do Way’a, co on odwzajemniał. Po chwili chłopak spojrzał na mnie, mrugając do mnie jednym okiem. Zmarszczyłem lekko brwi i poczułem suchość w gardle. Czuję, że z tego nie będzie nic dobrego.
Nie może być.
777
Ze szkoły wyszedłem wściekły i z bolącą głową, zupełnie nie wiedząc czemu. Wszystko wokół mnie irytowało i naskakiwałem na każdego, kto choćby przez przypadek wszedł mi w paradę, na przykład stając na drodze. Warczałem na wszystkich i wszystko. Miałem dość i zupełnie nie miałem ochoty wracać do domu, wiedząc, co mnie tam czeka i kto mnie oczekuje. Nie skierowałem się prosto do Schronienia tylko dlatego, że wiedziałem, jak bardzo będzie martwić się mama. Zebrałem się w sobie i założyłem słuchawki, puszczając
Courtesy Call by Thousand Foot Krutch. Idąc coraz szybciej, myślałem o tym, by zajść dziś do pobliskiego sklepu z płytami, zamiast do Schronienia. Potrzebowałem swojej muzykoterapii, chciałem poznać dziś jakiś nowy zespół. Przetarłem twarz dłońmi i przyspieszyłem kroku, mając wrażenie, że za chwilę zacznę biec. Chciałem uciec jak najdalej od szkoły i ludzi się tam znajdujących, mimo że w domu wcale nie miałem lepiej. Ledwo co skończyłem tę myśl, usłyszałem za sobą jakiś hałas naruszający nieskazitelność rytmu piosenki. Zdjąłem jedną słuchawkę, gotowy zamordować ludzi, którzy owy hałas wytwarzali. Odwróciłem się i serce podeszło mi do gardła. O ironio.
- Iero! Iero, Jezu, czekaj! – Dan Bucklyn biegł w moją stronę jakby ścigało go piekło. Stanąłem w miejscu, dając mu czas na dobiegnięcie do mnie, po czym znów bezlitośnie ruszyłem. Chłopak starał się uspokoić oddech. – Chryste, dlaczego chodzisz tak szybko? Zagadałem się, bo myślałem, że cię dogonię, a ty już tutaj. A przecież nie wiem gdzie mieszkasz.
Zmarszczyłem brwi. O co temu typkowi chodziło? Uniosłem jedną brew, delikatnie dając mu do zrozumienia, że się spieszę i nie mam ochoty z nim rozmawiać. Na szczęście załapał i natychmiast pospieszył z wyjaśnieniami.
- No bo, projekt na biologię! Zapomniałeś, że potrzebujemy tego do oceny końcowej? Robimy go parami, tak jak zostaliśmy przydzieleni. Przedstawiamy w październiku. – gestykulował rękami jak pijany Meksykanin, jakby to pomogło mi zrozumieć jego głupotę. Nie wierzę.
- Wiesz, że to za miesiąc, prawda? Trzydzieści dni. Trochę czasu jest, a z tego co wiem, Tinckson nie oczekuje od nas ósmego cudu świata. Nie musimy robić czegoś wielkiego. – oznajmiłem i już zamierzałem włożyć drugą słuchawkę do ucha, kiedy chłopak powstrzymał mnie, prawie wyrywając mi ją z ręki. Zgromiłem go wzrokiem. – No co?
- Każdy już ustalił o czym będzie ich projekt i tak dalej, więc może chociaż go zaplanujmy? – rozłożył ręce w geście bezradności. Był niezwykle zdesperowany, aż zrobiło mi się go żal. Był przerażony, że okażę się snobem i to on odwali całą robotę. Westchnąłem.
- Dobra, spotkajmy się jutro i coś ustalimy. Okej? Bo dziś naprawdę nie mogę. Ale obiecuję, że jutro coś wymyślimy. Od razu po szkole pójdziemy do biblioteki. – powiedziałem zdecydowanie i skinąłem głową. Dan odpowiedział mi skinieniem głowy i zmarszczył brwi.
- Trzymam cię za słowo, Frank. – odparł i odszedł w swoją stronę, zerkając na mnie jeszcze przez chwilę. Było mi go strasznie szkoda. Założyłem słuchawki z powrotem (
17 Crimes by AFI) i doszedłem do domu bez kolejnych przeszkód. Wszedłem do środka powoli, badając teren i z przyjemnością odnotowując, że taty nie ma w domu. Odetchnąłem i zostawiłem plecak w swoim pokoju, chcąc znaleźć się w muzycznym jak najszybciej. Udałem się do kuchni, gdzie mama piekła kolejne ciasto, chcąc poinformować ją o swoim wyjściu.
- Mamo? Idę do Free kupić jakieś płyty. Nie czekajcie na mnie z obiadem, bo być może potem jeszcze gdzieś zajrzę. Dobrze? – zgiąłem się lekko, upewniając się że mnie słyszy. Skinęła tylko głową, nawet nie odrywając wzroku od miski, w której mieszała składniki. Nie poruszyła się, nie okazała żadnego zainteresowania, po prostu stała tam i robiła ciasto. Dziwne, zawsze witała się, uśmiechała i odpowiadała normalnie. Przeszło mi przez myśl, że to przez wczorajszą kłótnię z ojcem… O mnie. Właśnie dlatego nie było go w domu, pewnie znów gdzieś się upijał, by potem wrócić i robić awanturę o wszystko. Spuściłem głowę i wyszedłem z pomieszczenia, chcąc uciszyć głos wciąż powtarzający „To przez ciebie, przez ciebie idioto, wszystko przez ciebie.” Szybko zgarnąłem pieniądze, założyłem trampki i wyszedłem na zewnątrz, kolejny raz czując się, jakbym właśnie został wyrzucony z własnego domu. Powoli przeczesałem włosy dłonią. Gdybym nie miał pieniędzy, prawdopodobnie siedziałbym teraz w Schronieniu na kanapie, odbijając piłeczkę od ściany i przeklinając sam siebie. Na szczęście szedłem do swojego raju na ziemi, gdzie nie potrafiłem być nieszczęśliwy.
Uwielbiam znajdować nowych wykonawców, popadać w zachwyt nad ich piosenkami, a nawet wydawać pieniądze na ich płyty, bo czuję, że zasługują na to wynagrodzenie. Kocham muzykę tak bardzo, że czasem myślę, że to mnie zabije. Kiedy słucham ulubionych zespołów czy jestem na ich koncertach, zapominam o Bożym świecie. Nic innego się nie liczy. To jest cholernie piękne i oddałbym wszystko, żeby znaleźć osobę, z kim mógłbym to wszystko dzielić. Co oczywiście nie ma najmniejszych szans na spełnienie się.
Wróciłem na ziemię, przestając rozmyślać o wszystkim i o niczym. Wyszczerzyłem się sam do siebie, widząc ukochany sklep kilka kroków przede mną. Otworzyłem drzwi i wkroczyłem do raju.
- Dzień dobry. – powiedziałem, wciąż się uśmiechając.
- Och, dzień dobry. – sprzedawca („Jestem Bob”, mówiła jego plakietka) uśmiechnął się przyjaźnie.
Wiedziałem, że odrobinę mnie kojarzy, chociaż ostatnio nie zjawiałem się tu często. Tradycyjnie, od razu udałem się do działu rock/metal. Minąłem kilka półek i stanąłem jak wryty, widząc ostatniego człowieka na ziemi, którego chciałbym tu zobaczyć.
- Cześć, Frank. – Gerard uśmiechnął się, na powrót rozlewając wrzątek w moim wnętrzu. Rozkazałem moim wnętrznościom, by przestały tak robić, bo inaczej je sobie wyrwę. Chłopak stał przy dziale z punk rockiem, wciąż z plecakiem na ramieniu.
- Cześć, Gee. – odpowiedziałem z półuśmiechem, chcąc by zabrzmiał szczerze.- Nie wiedziałem, że gustujesz w takiej muzyce. Nieźle.
- Gustuję, ubóstwiam, czczę… Nazywaj to jak chcesz! – odpowiedział mi szerokim uśmiechem. – No a ty? Też lubisz coś takiego? – zaśmiałem się krótko, i tym razem to był szczery śmiech.
- Lubię, ubóstwiam, czczę… Nazywaj to jak chcesz! – odparłem jego tekstem, wywołując u niego jeszcze szerszy uśmiech.
- A więc, czego szukasz? Bo nie widzę, żebyś podchodził do konkretnych wykonawców. – stuknął płytą, którą trzymał w dłoni o nadgarstek.
- Uhm, szukam czegokolwiek… A raczej, czegokolwiek wspaniałego. Rock, punk rock, metal, nie ma znaczenia. Cokolwiek, byle zwaliło mnie z nóg. – nie byłem stuprocentowo pewny, czy chcę dzielić się z nim swoim rajem, nie wiedziałem przecież, czy przypadkiem nie znosi moich ulubieńców.
- Cokolwiek wspaniałego? – powtórzył, pokazując mi trzymaną płytę. – Three Days Grace. Słyszałeś o nich?
Uniosłem jedną brew, biorąc płytę do ręki i czytając tytuły piosenek. Brzmiały dobrze, to chyba coś w moim guście.
- Przesłucham. – rzuciłem i podszedłem do panelu, gdzie wybrałem wykonawcę i tytuł piosenki – I Hate Everything About You. Założyłem jedne ze słuchawek na uszy, Gerard wziął drugą parę.
Słuchaliśmy w ciszy, patrząc się na siebie. Przez kilka sekund myślałem o tym, jak dziwnie to wygląda, kiedy nagle kawałek zaczął mnie pochłaniać i poczułem, że uwielbiam ten zespół. Dotarliśmy do refrenu i przestałem myśleć o czymkolwiek. To się znowu działo. Zakochiwałem się w zespole, w piosence, w tekście, w całym albumie, odpływałem do innego świata i wszystko inne przestało się dla mnie liczyć. Uwielbiałem takie momenty i byłem pewny, że to kolejny z nich. Już wyobrażałem sobie siebie na ich koncercie, tuż obok Gerarda – zasłużył sobie. Wiem, że nie powinienem oceniać całej twórczości po jednej piosence, ale to się po prostu czuje, wiesz, że ten zespół będzie kolejną częścią ciebie. Uśmiechnąłem się szeroko, wciąż patrząc na chłopaka i satysfakcję na jego twarzy. Odpowiedział mi takim samym uśmiechem i pomyślałem, że chyba znalazłem partnera na koncerty. Pierdolić jego przeszłość i zmiany nastroju. To jest muzyka. Muzyka łączy ludzi. Jeśli masz taki sam gust muzyczny jak ktoś inny, to nie bez powodu. Piosenka się skończyła, a ja wiedziałem, że nie muszę przesłuchiwać reszty. Obaj zdjęliśmy słuchawki.
- Biere dziesięć! – oświadczyłem z dumą i zaśmiałem się, a Gee mi zawtórował.
- Fajnie, że ci się podoba. Pokazać ci jeszcze kilka? – uśmiechnął się i zadał pytanie, choć nieśmiałe, nie wiedząc jak zareaguję.
- Jeśli wszystkie są takie jak ta, śmiało. – uśmiechnąłem się, żeby dodać mu odwagi i po chwili buszowaliśmy po sklepie, słuchając milionów piosenek i tysięcy płyt.
Okazało się, że ma niesamowicie podobny gust do mnie i byłem cholernie szczęśliwy z tego powodu. Naprawdę, niedługo się okaże, że będziemy się wymieniać koszulkami zespołów. Siedzieliśmy tu już od dwóch godzin, poznając się coraz lepiej. To znaczy, od strony muzycznej. Wciąż bałem się zapytać o cokolwiek prywatnego, mając w pamięci ostatni wybuch. Może tak było lepiej? Jakoś nie kwapiłem się do opowiadania o swoim patologicznym ojcu i mojej nienawiści do wszystkiego. Jesteśmy facetami, a nie dziesięcioletnimi przyjaciółkami, tak? Nie musimy wypytywać się o wszystko jak w jakimś wywiadzie FBI. Moje uprzedzenie do niego nie zniknęło zupełnie – przecież znaliśmy się od 2 dni! – i wciąż miałem wątpliwości, ale przestałem się na niego wściekać. Wyszliśmy ze sklepu z kilkoma płytami więcej i znacznie lżejszym portfelem. Mimo poprzedniej niechęci, cholernie się cieszyłem, że go spotkałem.
- Hej, Frank? - zagadnął i uniósł podbródek.
- Huh? – odparłem, dając mu znak, że może mówić.
- Do kogo zostałeś przydzielony na biologii? – zapytał, przychylając lekko głowę.
- Do Dana Bucklyna, jest okej, czemu pytasz? – uniosłem delikatnie brew. Coś było na rzeczy. A ja bardzo nie lubiłem takich gierek. Nie lubiłem, kiedy coś było na rzeczy. O nie.
- Ja mam Corneile… Ach, człowieku! Widziałeś miny tych wszystkich chłoptasiów? Jakby przegrali na loterii! No, jest całkiem niezła, i jeszcze ten projekt… Możemy się przez przypadek do siebie zbliżyć… - uniósł brew i uśmiechnął się dwuznacznie, a ja poczułem się, jakby spadło na mnie szesnaście ton. Nie, nie, nie, nie. Nie może być kolejnym głupkiem chodzącym z tą lasią. Nie on, no proszę. A już miałem go za chłopaka z mózgiem. Z tego nie wyjdzie nic dobrego, nie ma mowy. Miałem nadzieję, że przewidziałem się na biologii, ale jak się okazuje, widziałem bardzo dobrze. Usiłowałem zachować normalny wyraz twarzy i nie zacząć krzyczeć.
- Zamierzasz coś do niej… coś? – odpowiedziałem nieskładnie, sam nie wiedząc, co właściwie chcę i powinienem teraz powiedzieć. Gerard uśmiechnął się tylko.
- Może. – odparł półgłosem, a wnętrzności się we mnie zapadły. Znałem ten wzrok, ton głosu i ogólne rozmarzenie. Rzuciła na niego swój pierdolony urok. Przecudownie. Mruknąłem tylko coś, żeby zastąpić ciszę. – Wiesz może, czy ma chłopaka? – rzucił szybko, a ja poczułem się jeszcze gorzej. No kurwa przezajebiście.
- Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia. – skłamałem gładko. Może przy dochodzeniu, czy ma chłopaka, dowie się trochę o niej i jej sposobie bycia. Oczywiście, że nie miała chłopaka. Rzucił ją, kiedy zobaczył kim naprawdę jest i mimo wyglądu nie jest taka idealna. Niestety dziewczyna jest kasiasta i szybko przekonała go, by nikomu nie wyjawił, kto zerwał z kim i dlaczego. Wielka szkoda, że byłem jedyną osobą, która znała całą prawdę o tymże jakże tragicznym zerwaniu. Westchnąłem cicho. Doszliśmy już do domu, a ja uznałem, że nie mam siły dziś iść do Schronienia. Nie po tej cudownej wieści. Byłem gotowy na weekend, w znaczeniu spać, jeść i słuchać. Pożegnaliśmy się krótko, podziękowałem za dziś i wszedłem do domu. Pierwsze, co mnie uderzyło – głucha cisza. Drugie – mama stała w kuchni krojąc pomidory tym samym profilem co wcześniej. Łatwiej byłoby jej to robić na drugim blacie.
- Mamo, wróciłem. – poinformowałem i oparłem się o szafkę.
I znowu. Tylko skinęła głową. Co się do cholery działo?
- Mamo. – powtórzyłem, nieco głośniej i z większym natężeniem. Wciąż nic. Zauważyłem, że zaciska szczękę.
- Mamo, odwróć się do mnie! – prawie krzyknąłem. Byłem taki zdesperowany, tak bardzo potrzebowałem jakiegoś słowa.
Byłem taki głupi.
- To nic, kochanie. – powiedziała i obróciła się przodem do mnie. I wtedy to zauważyłem. Wezbrała we mnie cała złość. Cała cholerna złość trzymana w ryzach przez tyle lat. Na jej prawym policzku widniał ogromny, fioletowy siniak. Zahaczał także o oko, które spuchło. Napiąłem się, twarz wykrzywił mi grymas i wiedziałem, że tym razem coś mu zrobię. Zabiję skurwysyna. Miałem tego kurwa dość. Furia przysłoniła mi oczy, mama zauważyła zmianę i próbowała mnie powstrzymać, krzycząc coś, że wszystko dobrze, w porządku, nic się nie stało, kiedy wtargnąłem do salonu. Gnój leżał rozwalony w fotelu, zasypiając.
- OBUDŹ SIĘ KURWA! – wrzasnąłem z całej siły, trzaskając go w twarz. Kątem oka widziałem mamę przysłaniającą usta dłonią. Wciąż coś krzyczała. Ojciec obudził się, patrząc na mnie z niedowierzaniem. Wstał, a ja przestałem nad sobą panować. Nim się zorientowałem, moja pięść już zderzyła się z jego szczęką, druga z ramieniem, potem z klatką piersiową. Uderzył plecami o ścianę z ogromną siłą. Usłyszałem brzęk doniczki spadającej z półki.
- PRZEZ TYLE LAT CIĘ TOLERUJĘ PIERDOLONY CHAMIE, PRZEZ TYLE LAT CIĘ ZNOSIŁEM I BYŁEM CI POSŁUSZNY, A TERAZ TY ŚMIESZ BIĆ MOJĄ MATKĘ! - Jak przez mgłę. Tylko go dopaść. To się liczyło. Zajebać skurwysyna. Pokazać mu żołnierza, jakiego chciał. Mężczyznę.
- PIERDOL SIĘ! JESTEŚ NICZYM! NIENAWIDZĘ CIĘ KURWA, JESTEŚ MOIM KOSZMAREM! - Moje uderzenia padały wszędzie, a on bezskutecznie próbował się bronić. Moje pięści, wszędzie. Były już we krwi, ale nie to było ważne. Teraz to nie poduszki. To on był moim pieprzonym workiem treningowym.
- SPŁOŃ Z PIEKLE SZMATO! NIENAWIDZĘ CIĘ! NIENAWIDZĘ! - Zadałem potężny cios w brzuch, przez co odezwał się w nim odruch wymiotny. Odgarnąłem ręką włosy, chcąc wyprowadzić kolejne uderzenie. I wtedy dopiero zauważyłem mamę. Kończyła rozmowę z policją. Moja mama zadzwoniła na psy. Doniosła na mnie. Nigdy nie doniosła na niego, a teraz doniosła na mnie. Powstrzymałem się od zadania ciosu i opuściłem rękę. Tata zwijał się na podłodze, dygocząc. Spojrzałem w oczy swojej rodzicielce. Jeszcze nigdy nie wyglądała na tak przestraszoną.
- Mamo… - mój głos wydał mi się słaby i bezbronny. Cofnęła się o dwa kroki, wciąż patrząc na mnie ze strachem. Usłyszałem wycie syren policyjnych i karetki. O Boże. Jestem potworem. Spojrzałem na siebie w lustrze wiszącym na korytarzu. Czarne włosy były potargane i mokre przy skórze. Pięści pokrywała krew mojego ojca, miałem ją też na czarnej koszulce. Miałem wrażenie, że patrzę na innego człowieka. To nie byłem ja. Jezu. Nie mogłem być. Przerażony spojrzałem ostatni raz na mamę, która kucała przy tacie, próbując go cucić. Muszę się stąd wynieść. Wybiegłem z salonu, chcąc uciec. Otworzyłem frontowe drzwi i zderzyłem się z sylwetką, która złapała mnie za nadgarstki, obróciła, skuła kajdankami i wyprowadziła przed dom. Bezwiednie rzuciłem spojrzenie w bok, gdzie zobaczyłem przerażonego Gerarda. Patrzył mi prosto w oczy, kiedy usłyszałem zarzut.
- Frank Iero, jest pan zatrzymany pod zarzutem ciężkiego pobicia swojego ojca. Proszę z nami. – wepchnęli mnie do samochodu policyjnego, a ja przestałem myśleć.
Ostatnie co pamiętam, to spojrzenie Gee i ruch jego ust. „Wyciągnę cię”.
_____________________
Whoops! Się narobiło. Wena się narobiła. A teraz, moi drodzy, zostawiam was z dwoma rozdziałami i wiadrem przerażenia, gdyż przez dwa tygodnie nic się nie ukaże - wyjeżdżam na obóz harcerski.
Niech moc będzie z wami, przyda się.
Imuś
